Ο Σεπτέμβριος σημαίνει πολλά για όλους μας. Το καλοκαίρι τελείωσε. Ετοιμαζόμαστε για τα σχολεία, κανονίζουμε τις δραστηριότητες των παιδιών, φτιάχνουμε τις ντουλάπες μας, μετράμε αντίστροφα για τα Χριστούγεννα.

Όλοι ψάχνουμε στα κοινωνικά μέσα για σχολικά είδη, χειμωνιάτικα ρούχα και κάπου εκεί βγαίνουν μηνύματα όπως:  “Go Gold” , “Χρυσός Σεπτέμβρης” , “παιδικός καρκίνος” κλπ.

Μόλις βγουν αντίστοιχα post, συνειδητοποιούμε πως ο Σεπτέμβριος, είναι ο μήνας ευαισθητοποίησης και ενημέρωσης για τον καρκίνο στην παιδική και εφηβική ηλικία.

Έτσι, οι περισσότεροι διαβάζουμε ιστορίες παιδιών με καρκίνο, θυμόμαστε τα παιδιά που κέρδισαν ή έχασαν την μάχη και κάποιοι αναρωτιόμαστε πως μπορούμε να βοηθήσουμε με κάποιο τρόπο…

Για εμένα και για πολλούς φίλους μου, τα τελευταία χρόνια, αυτός ο μήνας, όπως και όλοι οι υπόλοιποι, είναι ένας μήνας ευαισθητοποίησης και προσπάθειας για να κινητοποιηθούμε, αλλά κι ένας μήνας που κάποιοι δεν θα θέλαμε να υπάρχει.

Για εμένα και για πολλούς φίλους μου, αυτός ο μήνας είναι συνδεδεμένος με τον καρκίνο των παιδιών μας, και είναι κάθε μέρα, κάθε μήνα, κάθε χρόνο….

Κάθε μέρα μιλάμε για τη νόσο, διαβάζουμε, ανταλλάσσουμε απόψεις, ενημερωνόμαστε, αναζητούμε και πάντα περιμένουμε να γίνει κάτι ώστε αυτός ο μήνας να μην υπάρχει ως μήνας ενημέρωσης ή ό,τι άλλο για τον καθένα μας, αλλά ως μήνας που καρκίνος στην παιδική ηλικία δεν υπάρχει πια.

Για εμένα και για πολλούς φίλους μου, αυτός ο μήνας ξεκίνησε ακούγοντας τα πιο τραγικά λόγια που μπορεί να ακούσει ένας γονιός «το παιδί σας έχασε τη μάχη με τον καρκίνο» και συνεχίζει έτσι από τότε, κάθε Σεπτέμβρη.

Έκτοτε….., θύμωσα, φοβήθηκα, έκλαψα, ένα τεράστιο “γιατί” σχηματιζόταν σε κάθε κύτταρο μου, δεν ήθελα τη ζωή μου, σταμάτησα να ονειρεύομαι, να ελπίζω…., να ζώ….

Χρόνια αργότερα, άρχισα να βλέπω ξανά στατιστικά στοιχεία, αληθινές ιστορίες, νίκες, ήττες, συναισθήματα, ζωές, πορείες παιδιών και οικογενειών από τη διάγνωση, στις χημειοθεραπείες και πάλι πίσω. Και κάπου εκεί…., ξαναξεκίνησε η διάθεση για ένα όνειρο, με στόχο τον αγώνα να βρεθεί η θεραπεία και να αντιμετωπιστεί αυτή η ασθένεια.

Ακόμη και σήμερα όμως με σοκάρει και με παγώνει, ο μεγάλος αριθμός παιδιών σε όλο τον κόσμο που διαβαίνει τους διαδρόμους των Αιματολογικών/Ογκολογικών Νοσοκομείων.

Το όνειρο όμως παρέμενε και όλο προσπαθούσε να βρει σάρκα και οστά…. Και έτσι, η ζωή μπορεί να μου πήρε τον Άγγελο, αλλά μου έφερε τη ΝΕΜΕΣΙΣ.

Το δικό μου παιδί βλέπει πια από ψηλά αυτόν τον εφιάλτη. Αλλά κάθε φορά που έρχομαι σε επαφή με παιδιά και γονείς, τα ξαναζώ όλα από την αρχή.

Μια φορά μαμά παιδιού με καρκίνο, πάντα μαμά παιδιού με καρκίνο.

Πηγαίνω στο νοσοκομείο και δυστυχώς βλέπω νέα πρόσωπα, αλλά και παλιά γιατί υπάρχει υποτροπή.

Αυτό όμως που με ανησυχεί είναι ότι κάποια πράγματα μένουν τα ίδια. Ίδιες θεραπείες, ίδια πρωτόκολλα, ίδιες ελπίδες, ίδιες απώλειες. Και έρχεται πάλι αυτό το τεράστιο “γιατι”;;;;;

Κι αυτό δίνει λαβή για ακόμη ένα πράγμα να μένει ίδιο…. Ο πόνος, η θλίψη και ο φόβος.

Το καλό όμως είναι ότι παίρνει μία θετική τροπή, όταν το όνειρο πραγματώνεται μέσα από το έργο της ΝΕΜΕΣΙΣ.

Ένας φορέας μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα που ιδρύθηκε με στόχο την πολύπλευρη στήριξη των παιδιών και των οικογενειών τους που παλεύουν με τον καρκίνο. 

Η ενημέρωση και η ευαισθητοποίηση για τον καρκίνο είναι σκληρή.

– Σημαίνει να γνωρίζεις τι περνούν αυτά τα παιδιά και οι οικογένειες τους.

– Σημαίνει να σταθείς για λίγο στη θέση “μας” ακόμη κι αν δεν μπορείς να διανοηθείς να μπεις στην θέση “μας”.

– Σημαίνει ακόμη και για τα δευτερόλεπτα που αντέχεις, να αφήσεις το μυαλό σου να δεχθεί το γεγονός ότι και τα παιδιά νοσούν με καρκίνο και ότι είναι ότι πιο τρομακτικό μπορείς να διανοηθείς.

Αυτόν όμως τον Σεπτέμβρη, έστω για ένα λεπτό, έλα μαζί μας!

Αν αντέχεις…..,

– Φαντάσου ότι είναι το δικό σου το παιδί στο κρεβάτι του νοσοκομείου, κάνοντας θεραπεία που κρατά μια ολόκληρη μέρα. Που κάνει εμετούς, έχει χάσει τα μαλλιά του, δυσκολεύεται να αναπνεύσει, δεν του επιτρέπεται να βγει και να παίξει με τα άλλα παιδιά και ΙΣΩΣ καταφέρει να κερδίσει τον καρκίνο, αφού πρώτα έχει καταστραφεί όλος του ο οργανισμός από τις χημειοθεραπείες.

– Φαντάσου ότι είναι το δικό σου παιδί που κάνει μεταγγίσεις αίματος κάθε μέρα.

– Φαντάσου ότι είναι το δικό σου παιδί που πρέπει να κάνει μεταμόσχευση μυελού των οστών, που περιμένει να βρεθεί συμβατός δότης, και κάθε μέρα που περνάει κινδυνεύει η ζωή του, ενώ εσύ παρακαλάς να βρεθεί ο δοτής και αναρωτιέσαι «Γιατί δεν δίνουν όλοι λίγο σάλιο;».

– Φαντάσου να έρχεσαι κάθε μέρα αντιμέτωπη με τα στατιστικά και την θνησιμότητα του παιδιού σου.

– Φαντάσου τον εαυτό σου να παρακαλάει να είναι το δικό σου παιδί στο 85% που επιζεί.

Για τον λόγο λοιπόν που μπορεί να μην αντέχεις να φαντάζεσαι όλα τα παραπάνω……,

ΓΙΝΕ ΤΩΡΑ ΕΘΕΛΟΝΤΗΣ ΑΙΜΟΔΟΤΗΣ

ΓΙΝΕ ΤΩΡΑ ΔΟΤΗΣ ΜΥΕΛΟΥ ΤΩΝ ΟΣΤΩΝ (λίγο σάλιο χρειάζεται)

ΓΙΝΕ ΤΩΡΑ ΑΡΩΓΟΣ ΣΤΟ ΕΡΓΟ ΜΑΣ

και έλα στην οικογένεια της ΝΕΜΕΣΙΣ ώστε ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ να στηρίξουμε με κάθε τρόπο, κάθε μέσο τα παιδιά μας που νοσούν από καρκίνο!

Τα παιδιά είναι το μέλλον μας

και οφείλουμε να τα στηρίξουμε για να επιστρέψουν στην αθώα ζωή που άφησαν!

 

Με απεριόριστη αγάπη για τον Άγγελο

και τιμή στους τεράστιους μαχητές μας,

Ελένη Παπαστεργίου

Ιδρύτρια – Πρόεδρος ΝΕΜΕΣΙΣ